Dla większości ludzi uśmiechanie się, chodzenie, a nawet mruganie nie wymaga dużo energii. Możesz nawet wykonywać te podstawowe funkcje organizmu bez zastanowienia, ponieważ są one regulowane przez dobrą koordynację nerwów i mięśni. Jednak nie podziela tego garstka osób z zespołem Millera Fishera.
Co to jest zespół Millera Fishera?
Nazwa zespół Millera Fishera pochodzi od nazwiska jego odkrywcy, dr. C Miller Fisher. Zespół Millera Fishera (MFS) lub w skrócie zespół Fishera jest jednym z „dzieci” rzadkiego zaburzenia neurologicznego zwanego zespołem Guillain-Barre. Oba są chorobami autoimmunologicznymi, które pojawiają się, gdy układ odpornościowy zwraca się przeciwko zdrowemu układowi nerwowemu zamiast zwalczać obce substancje wywołujące chorobę. Jednak MFS nie jest tak ciężki jak zespół Guillain-Barre.
Zaburzenia neurologiczne typowe dla zespołu Fishera występują w obwodowym układzie nerwowym i zwykle postępują szybko w ciągu kilku dni. Zespół ten charakteryzuje się trzema głównymi problemami: osłabieniem mięśni twarzy (opadające powieki i trudności w wyrażaniu mimiki), słabą koordynacją i równowagą ciała oraz utratą odruchów.
Co powoduje zespół Fishera?
Przyczyna zespołu Fishera nie jest do końca poznana, ale często jest wywoływana przez infekcję wirusową. Najczęściej wirus grypy lub wirus wywołujący zapalenie żołądka i jelit (grypa żołądkowa). Objawy przeziębienia, mono, biegunki lub innych chorób są często zgłaszane jako poprzedzające objawy MFS.
Niektórzy badacze podejrzewają, że przeciwciała wytwarzane przez organizm podczas zwalczania infekcji mogą powodować uszkodzenie osłonki mielinowej, która wyściela nerwy obwodowe. Funkcją obwodowego układu nerwowego jest połączenie centralnego układu nerwowego z narządami zmysłów, takimi jak oczy i uszy, oraz z innymi narządami ciała, takimi jak mięśnie, naczynia krwionośne i gruczoły.
Kiedy mielina jest uszkodzona, nerwy nie mogą prawidłowo wysyłać sygnałów czuciowych, aby dostać się do mięśni ciała, którymi chcą się poruszać. Dlatego osłabienie mięśni jest główną cechą tego zespołu.
Jednak nie każdy zarażony wirusem automatycznie rozwinie zespół Fishera. Ten zespół jest bardzo rzadkim stanem. W większości przypadków przyczyna pozostaje niejasna. Tylko, że nagle pojawiły się objawy Millera Fishera.
Kto jest zagrożony tym zaburzeniem neurologicznym?
Zgłoszone na stronie Healthline, każdy może faktycznie doświadczyć MFS, ale niektórzy ludzie są bardziej podatni na to.
Grupy osób podatnych na Millera Fishera to:
- chłopak . Journal of the American Osteopathic Association donosi, że mężczyźni dwukrotnie częściej doświadczają Millera Fishera niż kobiety.
- Średni wiek. Średni wiek osób z tym zespołem to 43 lata.
- Rasa wschodnioazjatycka, zwłaszcza tajwańska lub japońska.
Niektóre osoby mogą również rozwinąć MFS po szczepieniu lub zabiegu chirurgicznym.
Jakie są objawy zespołu Millera Fishera?
Objawy MFS zwykle pojawiają się szybko. Objawy zespołu Millera Fishera na ogół zaczynają się pojawiać około jednego do czterech tygodni po zakażeniu wirusem. To właśnie szybkość, z jaką rozwijają się objawy, odróżnia je od innych stopniowych zaburzeń neurologicznych, takich jak choroba Alzheimera, Parkinsona czy ALS.
MFS zwykle zaczyna się od osłabienia mięśni oka, które trwa w dół ciała. Objawy zespołu Fishera obejmują:
- Utrata i kontrola ruchów ciała, w tym osłabienie lub niekontrolowane ruchy.
- Utrata odruchów ruchowych, szczególnie w kolanach i kostkach.
- Rozmazany obraz.
- Podwójne widzenie.
- Mięśnie twarzy słabną, co charakteryzuje się opadającą twarzą.
- Niezdolność do uśmiechu, gwizdania, niewyraźna mowa, trudności z utrzymaniem otwartych oczu.
- Słaba równowaga i koordynacja, które mogą łatwo prowadzić do upadków.
- Niewyraźne widzenie lub podwójne widzenie.
- W niektórych przypadkach problemy z oddawaniem moczu.
Wiele osób z MFS ma trudności z chodzeniem w pozycji wyprostowanej lub bardzo powolnym chodzeniem. Niektórzy pochylali się jak kaczka.
Jakie są opcje leczenia zespołu Millera Fishera?
Nie ma konkretnego lekarstwa na zespół Millera Fishera. Według National Institute of Neurological Disorders and Stroke (NINDS) istnieją dwie główne opcje leczenia MFS. Pierwszym z nich jest wstrzyknięcie do żyły immunoglobuliny wypełnionej białkiem w dużej dawce. Celem jest wzmocnienie układu odpornościowego, aby zwalczać infekcje i przyspieszyć powrót do zdrowia.
Alternatywą jest zabieg plazmaferezy, procedura wymiany osocza w celu oczyszczenia krwi. Po oczyszczeniu komórki krwi wracają do organizmu. Ta procedura może trwać do godzin i jest trudniejsza niż terapia immunoglobulinami. Dlatego większość lekarzy przedkłada wstrzyknięcie immunoglobliny nad plazmaferezę.
W większości przypadków leczenie zespołu Millera Fishera rozpoczyna się w ciągu 2-4 tygodni od wystąpienia objawów i trwa do 6 miesięcy. Większość ludzi może całkowicie wyzdrowieć natychmiast po zakończeniu terapii. Jednak niektóre osoby mogą odczuwać trwałe skutki, tak że objawy mogą od czasu do czasu nawracać, chociaż jest to rzadkie.
